One roepie sir... ?

Woensdag 7 oktober.

De stad zuigt mij helemaal op en zonder plattegrond slenter ik mijn gevoel achterna over deels geasfalteerde wegen en modderpaden. Onderweg trek ik 10.000 roepies uit de muur. De stapel verfomfaaide vodjes pers ik in mijn beurs. Een jongetje roept: “One roepie sir”. Ik kijk het ventje aan en denk meteen aan Abe, onze Frieze Stabij. Beiden zijn ongeveer vier jaar, hebben bruine ogen en een aangeboren bedelblik. Verderop vult een Tuk Tuk zich. Met de wangen tegen elkaar en de neuzen tegen de ruit gedrukt heeft iedereen een plekje gevonden en vervolgt de driewieler de rit. Ook ik word verder getrokken, steeds verder tot ik uiteindelijk tussen Nepalees handwerk tot stilstand kom. Ik ben overdonderd door de authenticiteit en schoonheid van het werk. Dit verdient een museum. Maar hier is geen museum. Het land is het museum; mijn visum het toegangsbewijs.
Dan valt mijn oog op een ijzeren paard met een Nepalees op z’n rug. De eenvoud ontroert me en maakt diepe indruk. Het dringt langzaam tot me door dat het allemaal te koop is. Ik bedenk me geen moment. Het object wordt in kranten gewikkeld en vindt een plaats in mijn rugzak. Als een blij kind vervolg ik mijn ontdekkingstocht. Aan de andere kant van de weg nog zo’n tevreden kind; lekker lurkend aan de borst van zijn moeder. Zij is in kleurige stoffen gewikkeld en hangt tegen het tafeltje met daarop nog twee van de drie onverkochte geitenkoppen.
Dolend door de uithoeken van een inmiddels schemerende stad ben ik even helemaal de weg kwijt. Wat een heerlijk gevoel. Ik probeer me te oriënteren en loop samen met een hond richting centrum. Halverwege bij een afvalhoop haakt hij af en schuift aan. Ze zijn nu met z’n vieren en samen delen ze een stuk rottend vlees. Ik laat hem achter en ga alleen verder. Dan valt het licht uit en verschuilt het leven zich even. Maar al snel worden kaarsjes ontstoken en struikel ik bijna over het silhouet van een bedelaar: “One roepie sir”.

Jan


vrijdag 9 okt.
Ik moet hard nadenken om er achter te komen, welke dag het is. Een grote stroom van indrukken, beelden, gevoelens nemen me in snel tempo mee door het nepalese land en leven. Nu zit ik hier aan het kabbelende meer, waar de vrouwen de was doen en de buffels een kijkje komen nemen bij mij. Ik adem de stilte in, mijn oren suizen nog na van de wervelwind in Kathmandu. Een grote waterval aan hectiek, verkeer, religie, mensen, kleuren, muziek in grote contrasten. Het was toch moeilijk om die stad achter ons te laten. Op de dag van vertrek plensde het uit de lucht, m.n. in Pokhara, onze bestemming. Een opeengepakte massa van mensen wachtte urenlang om door de gate te komen, maar na zes uren achterover te leunen kregen we te horen, dat de vlucht gecanceld was. En dat komt toch maar een paar keer per jaar voor, vertelde men ons. Toch werd het wachten steeds leuker. Prachtige contacten deden we op. Jan zat in no-time met een Nepalees aan de laptop, vertellend over onze missie. Hij was zeer geinteresseerd, wilde graag contact met Visma. Ik raakte met Alicia in gesprek, bekend van een dagelijkse talkshow op de Nepali-tv. Ik leek zeer op haar moeder, en vroeg of ze mij in haar tel.boek mocht zetten als,mommy. Bijzonder. De volgende dag in stromende regen naar het vliegveld. Dit zal wel een vergeefse reis worden, early in the mornig. Maar nee, we moesten rennen, Jan zijn mooie beeld achter moeten laten, waar Krishna nu zorg voor draagt. En door een bewolkt berglandschap gleden we naar Pokhara, verwelkomt door Visma. Een hartelijk weerzien. Al snel maakten we kennis met zijn prachtige project, in het Handycraftcenter liet hij trots de ruimte zien voor het glasproject. Wij helemaal enthousiast, prachtig. En nu de glasoven nog. Ja, hij komt zeker, dit weekend gaat hij op transport. En dan kunnen we volgende week los, real. Ook het welkom in Namaste Children House was hartverwarmend. De kinderen onthaalden ons met enthousiasme, allen goed Engels sprekend. Een sjaal werd ons omgehangen. En als eerste bijna ontmoette ik ons Tubbensponsorkindje
Pranam. Een blozend jochie, dat 2 jaar geleden als vondeling bij Namaste werd gebracht. Tranen sprongen me in deogen, wat een mooi en blozend koppie, volop in de aandacht van de andere kinderen. We werden rondgeleid door het weeshuis. Het ademt een sfeer van warmte, liefde, geordendheid. Geweldig. Vandaag is Jan op trekking gegaan, deze dagen nog even de ruimte om het glas wat los te laten. 5 dagen met een gids de bergen in, ik wil wat op adem komen en genieten van al dit echte mooie Nepal in al zijn facetten. Nu ga ik met een bootje naar de overkant van het meer.

Namaste Margot