Het komt zoals het komen moet

Dag medebelevers,

Ontzettend bedankt voor jullie felicitaties en reacties op ons leventje
hier. Het ontroert me zeer, zo zijn jullie even heel dichtbij en voelt
als een ware omarming. Op mijn verjaardag, gisteren hebben we
allereerst een lekkere bak cappuccino gedronken met allerheerlijkst
Nepalees gebak. Daarna zijn we in de auto gestapt en een prachttocht
door de bergen gemaakt. Halverwege werd ik gebeld door de lokale radio
Boarnsterhim, fryslan, die mij feliciteerde en vroeg of ik wat wilde
vertellen over onze expeditie. En zo was ik in de ether ergens op een
hobbelige bergweg, waar we zojuist een lekke band hadden verwisseld.
Elke zaterdag ben ik live te horen op de Boarnsterstim. Opwindend
gevoel was dat wel. Vanmorgen al om half zes ergens boven in de bergen
de sunrise gezien, indrukwekkend, zoals die alombekende vuurbol ineens
boven de Himalaya te voorschijn komt. Vandaag met de lokale bus een
zeer kleurrijke trip gemaakt, hortend en stotend en onder de blauwe
plekken zitten we echt in het pure Nepalese leventje. Zojuist een
ticket naar Pokhara geboekt, woensdag gaan we daarheen. Krishna, onze
gids, een fantastische boy, is nu naar het ministerie for, 'knock on the
door', alle hens aan dek om de glasoven nog deze week daar te krijgen.
Voor nu, Namaste, tot hoors, Margot

Zaterdag 3 oktober

Krishna heeft een Nepalees met auto geregeld die ons vandaag door een woud van tempels en heiligdommen zal rijden. Ook gaat Bina, een nicht van Krishna mee. Zij is net als mij voor het eerst in de hoofdplaats, komt ook van het platteland maar heeft er vijf dagen lopen en een busrit van een dag opzitten.
Na de eerste shock begin ik me inmiddels aardig thuis te voelen in Katmandu en geniet met volle teugen van het leven hier. Tussen al het lawaai van toeterende auto’s en motorfietsen klinkt mij het geblaf van honden en gekraai van een haan als muziek in de oren. In deze hectiek zie ik straatkoeien op hun gemak door de stad slenteren. Als heilige heb je natuurlijk ook weinig vrezen. Dat gevoel bekruipt mij ook als ik een rode stip op m’n voorhoofd krijg gedrukt. Wie maakt mij de pis nog lauw. Maar als ik later in een spiegel zie dat door het zweten mijn tika op een schotwond begint te lijken besluit ik hem weg te poetsen. Een geit kijkt mij meewarig aan en heeft waarschijnlijk niet in de gaten dat het hoofd van z’n soortgenoten even verderop te koop wordt aangeboden. Het wemelt hier van de handelswaar; vaak uitgestald op straat. En gaan de zaken iets beter dan bewijzen dekzeil en golfplaat goede diensten. Geen schreeuwende neon reclame die nu mijn aandacht trekt maar een chagrijnige Rhesusaap die laat weten niet gefotografeerd te willen worden. Ik respecteer dat en richt mijn lens op een man die met een stapel stoelen, een rol tapijt en een bank op z’n rug zeult. Het gaat een riksja rijder niet snel genoeg. Hij laat toeterend en schreeuwend z’n ongenoegen blijken. Bij de rivier aangekomen zien we kinderen in het water spelen en vrouwen de was doen. Aan de overkant worden dode lichamen verbrandt en wordt de as in de rivier verstrooid. Dit is een leven zo puur dat ik er bijna in verdrink.

Plotseling merk ik dat ik helemaal niet meer aan ons glasproject denk. Stiekem vind ik het nu wel prima dat de glasoven nog op het vliegveld staat en niet wordt vrijgegeven. Als ik me afvraag of ik zo wel mag denken maak ik het “Doosje vol antwoorden” open dat ik van Hilde en Carijn meekreeg als afscheid. Ik trek er één uit en lees: “Het komt zoals het komen moet”.

Jan


Maandag 5 oktober.

Als ik buiten kom staat onze breed lachende chauffeur al klaar met zijn tot taxi omgestickerde auto en roept: “Namaste”. Ik wil snel de straat oversteken om hem ook een goede morgen te wensen maar vergeet even dat het verkeer hier links rijdt. Verschrikt doe ik een stap terug om een plaag motorrijders niet te hinderen. In de groep schiet ook een geit voorbij. Het beest hangt tussen twee man geklemd op de buddyzit. Naast mij staat een man schrapend en rochelend het slijm vanuit z’n tenen naar boven te trekken. Ik weet dat het ’s lands wijs is maar ben er nog niet aan gewend. Met veel lawaai spuugt hij op straat. Ik wil solidair zijn met de Nepalezen en besluit mijn zakdoek maar ongemerkt weer weg te stoppen. Ook ik trek er nu stevig aan maar durf in het openbaar nog niet zo goed uit te spugen.
We gaan vandaag de bergen in, een lange rit over hobbelige en stoffige wegen. Onderweg zie ik een boer z’n varken aanprijzen. De helft met kop ligt op een tafel en kijkt wezenloos voor zich uit, de helft met staart ligt er naast en samen wachten ze op een koper. Na één lekke band en vele haarspeldbochten komen we uiteindelijk in Nagarkot aan. We besluiten er te overnachten. De serene stilte voelt hier als een weldaad en is in schril kontrast met kolkend Katmandu. Ondertussen hullen de bergen zich in nevel en cirkelt een arend z’n laatste rondjes. Ook hij weet dat het zes uur donker is.
De volgende morgen staan we vijf uur op en zien hoe de zon haar eerste stralen met kracht door de opengereten bewolking perst. Een mystiek schouwspel waarbij bergen en wolken als grijstinten in elkaar lijken op te gaan. Dan nemen we de locale bus terug. Zonder chipkaart hijs ik me naar binnen en vind nog een stoel. Alle plaatsen zijn snel bezet en ook het gangpad loopt vol. Maar vol is hier niet vol. Hier kan iedereen inclusief bagage mee ook al moet de deur dan open blijven staan. De uitpuilende bus zucht en krakend maar zonder achterblijvers gaat het bergafwaarts langs bamboe en rijstvelden. Een vrouw staat als een moeder stijf tegen mij aangedrukt. Ik kan alleen mijn hoofd nog bewegen. Als ik naar links draai raak ik verstrikt in haar sari. Ze is behulpzaam en verlegen draai ik m’n hoofd naar het raam waar het uitzicht deels wordt belemmerd door bungelende benen van reizigers op het dak.

Jan en Margot.